Dzisiaj dzięki naciskom ze strony Patronów na kanał wjeżdża gra, którą początkowo – w sensie na premierę – sobie odpuściłem (tym samym zamykam ostatni Fast Track na ten rok). Czy okaże się, że popełniłem błąd życia? A jeśli tak, to kiedy? Oto Ankh: Bogowie Egiptu.
Rokugan. Kraina, w której różne klany ścierają się w walce o wpływy i władzę. W której zakulisowe działania i otwarta walka są na porządku dziennym dla tych, którzy chcą się tu liczyć. Kraina, w której pływamy po rzece i budujemy budynki. Oto Rzeka Złota.
Kosmos. Miejsce, w którym nikt nie usłyszy jak Twoja armada rozpada się na miliony kawałków. Jak Twoje sny o potędze zamieniają się w pył. Jak inni niszczą Twoje miasta i porty kosmiczne. Kosmos. To takie ciche i spokojne miejsce. Jak w Arcs.
Porzućcie wszelką nadzieję ci, którzy tu wchodzicie. Taki napis ponoć wisiał nad bramami Piekła według autora Boskiej Komedii. Czy takie samo ostrzeżenie trzeba wystosować przed otwarciem nowej gry od Ogry Games? Oto Inferno.
Reiner Knizia znowu wjeżdża na stół. I ponownie robi to co umie najlepiej. Daje grę z prostymi zasadami i jednocześnie sporą dozą kombinowania. A do tego każe nam łączyć kropki, żeby zdobyć punkty. Oto Cascadero.
Po raz kolejny miłośnicy planszówek wracają na Arrakis. Te pustynie są przez nas tak często odwiedzane, że Czerwie dostają szału od tego ciągłego tuptania w tę i z powrotem. Tym razem wpadamy w środek wojny Atrydów z Harkonnenami. Oto Dune: Wojna o Arrakis.
Lekarz. Zawód wysokiego zaufania społecznego. Zawód wymagający wielu lat nauki, wyrzeczeń i odpowiedzialności. Zawód, który kiedyś miał dostęp dno najbardziej kozackiego uniformu. Długi płaszcz, kapelusz i maska z ptasim dziobem. Tak, jak w Pest.
W 2016 roku klany Celtów starały się wybrać króla podczas eksploracji nowych terenów. Po ośmiu latach od tego wydarzenia, okazało się, że te klany postanowiły polecieć w kosmos i dogadywać się z obcymi. Oto druga część Politycznej Trylogii, czyli Galactic Renaissance.
Czasami ze zdumieniem zauważam, że nie zrobiłem materiału o absolutnym klasyku z mojej kolekcji, albo o grze, którą wielokrotnie pokazuję w innych materiałach. Czasem bywa tak, że o takim przewinieniu przypomną mi widzowie. Tak jak w tym przypadku. Oto Puerto Rico.
Diuna: Imperium jest moją ulubioną grą z tego sławnego tryptyku łączącego deck building i worker placement. Dlatego Diuna: Imperium – Powstanie już na starcie miała łatwiej. Ale czy wprowadzone zmiany nie zepsuły rozgrywki? Zobaczmy.