Gry z gatunku 4X, stawiają zwykle graczy przeciw sobie, w walce o jak najlepsze tereny. Jednak jest gra, w której gracze nie walczą ze sobą, a wspierają się w walce z dwiema niszczycielskimi siłami. A jednocześnie starają się odkrywać i utrzymywać kolejne tereny. Ta gra, to Uprising: Curse of the Last Emperor.
Kiedy gracze wspólnie walczą z zagrożeniem płynącym z planszy, mamy grę kooperacyjną. Kiedy jeden z nich w tajemnicy pomaga planszy, to mamy grę z ukrytym zdrajcą. A kiedy z czasem tych zdrajców może być coraz więcej, to pewnie siedzimy przy The Thing: Gra Planszowa.
Kiedy na rynku pojawia się kolejna część Aeon’s End, zastanawiam się, czy kłopoty tych magów kiedyś się skończą. Czy poradzą sobie wreszcie z Pustką i Nienazwanymi? Tymczasem pojawiła się szósta odsłona cyklu i zarazem druga z mechaniką Legacy. Oto Aeon’s End: Legacy of Gravehold.
Nowe gry zwykle rzucają w nas masą różnych mechanik. Twórcy chcą włożyć do pudełek ile się da i sprawnie to połączyć. Czasem warto jednak zerknąć w tył i wrócić do gier, które miały dwie mechaniki na krzyż, a działały bardzo dobrze. Na przykład taka Hansa Teutonica i to w edycji Big Box.
Dziś zajmę się grą, która ma chyba problem z własną tożsamością. Najpierw była o gangach motocyklowych, potem o szukających skarbu gildiach z Waterdeep, a w końcu wylądowała w latach 20 XX wieku w Chicago. I teraz jest o mafii sprzedającej bimber. Oto Grube Ryby (albo Wise Guys).